معرفی کتاب انتخاب
کتاب انتخاب با نام «انتخاب»، ادامه‌ی ماجرای خیالی مفاهیمی انتزاعی همچون زمان، امید، عشق، غرور، آگاهی و... است که می کوشند «انسان» را از اجرای تصمیمی که برای ادامه ی سرنوشت خویش گرفته است، بازدارند. مفاهیمی که همواره در کنار انسان بوده اند و چالش های بسیاری را برای گذر او از دوران گذشته به زمان حاضر و آینده متحمل شده اند.
شیوه ی روایت کتاب انتخاب ترکیبی از گفتگوهای مابین مفاهیم مذکور و نیز بخش هایی با عنوان فراخاطرات است. فراخاطرات تجربیات انسان از زندگی ست که بدون در نظر گرفتن بعد زمان نگاشته شده است. راوی بخش های گفتگوی مفاهیم در این کتاب مفهوم زمان است.
هرچند داستان مستقل این کتاب، نمایی متفاوت از انسان را به تصویر می کشد اما این داستان در ادامه کتاب‌های «تغییر» و «تجربه» شرح سفری خیالی در مسیر پیشرفت انسان در جهان هستی می باشند.
گزیده کتاب انتخاب
شاید گمان می کنی که تصمیمت برای انتخاب پایان حیات، از خستگی ناشی از این رنج فزاینده، برای بر دوش کشیدن تاریخ فرسایش روح انسانی است. شاید هم میل به مرگ را آن چنان آشنا و بزرگ می داری که صدای تپش های قلبت برای زنده نگه داشتنِ امیدها و رویاهایت را نمی شنوی. شاید می گریزی از خواستنِ آنچه ذهنت برای به ثمر نشستن درخت آرزوهایت فرمان می دهد. شاید از من می هراسی که چنین نزدیک و قدم به قدم تو را در کشاکش روزگارانت دنبال کرده و عزیز داشته ام. نمی دانم...
روبه رویت می ایستم؛ مانند بادی که برای آتش افتاده در نیزار به تلاطمِ شتاب و سردرگمی افتاده است اما عزم کرده تا تمام قدرت خویش را برای نجات به کار گیرد تا عاقبت، یا بر رقص شعله های سرکش دامن خواهد زد و معرکه ای بی مانند خواهد ساخت و یا در نجات ذهن باغچه از تهی شدنِ خاطرات سبز دمی مسیح وار خواهد بود.
چرا از من می خوای که بهت کمک کنم؟
دلسرد و نگران، بدنت را روی صندلی جابه جا می کنی و نگاهت از چشمانم گریزان است. شاید این طوری مطمئن میشم که تو در مقابل چنین اتفاقی قوی و محکم هستی. اما اون کسی که باید قوی و محکم باشه تو هستی مادر. نه من...
از اینکه نمی توانی ذهنم را بخوانی، کمی عصبی به نظر می رسی اما سعی می کنی برایت بی اهمیت جلوه کند و با غروری تصنعی می گویی: مرگ برای من ترسی نداره.
معلومه که نداره. نه. اشتباه نکن منظور من در برابر مرگ نیست. بلکه در برابر زندگیه. ناراحتی و ناامیدی از استنباط های من درباره ی تصمیمت، لرزشی خفیف را در صدایت هم نشانده است. کلماتت حالا بیشتر شبیه دفاعیه هایی سراسیمه هستند تا خبری از احوال درونت.
