خونش بند نمی آمد. ترکش خمپاره، ساق پایش را خرد کرده و گوشت ماهیچه ی پایش از پارگی شلوارش بیرون زده بود. صورتش مثل گچ سفید شده بود. مثل یک ساعت شنی شده بود؛ که به جای شن، خون در آن روان بود. سطح خون گویا از سر به گلو رسیده بود. لحظه ها، قطره قطره! از دست می رفت. زبانش مثل یک تخته چوب خشک به کام دهانش چسبیده بود.زیر زانویش را با چفیه بستم. نگاهش خیره از من می‌گذشت و در دوردست گم می‌شد. گویی پرده‌ی دنیایی چشم هایش هم دریده شده بود. خون بند نمی آمد. درآن هیر و ویر عملیات، بعید بود آمبولانسی بیاید.

چفیه را باز سفت تر کردم. بدنش تکانی خورد و نگاهش را از دوردست برچید و به من نگاهی کرد. لبخند کم جانی روی لبهایش نشست. گویی برای تقلای بی‎‌فایده ام می‌خندید. لب هایش چون زمین خشکیده ترک ترک شده بود. قمقمه‌ی آبم را درآوردم و اندکی توی مشتم ریختم و به سر و صورتش زدم. خیسی دستم را روی لبانش کشیدم.

صفحات کتاب :

100

کنگره :

PIR8152

دیویی :

8‮فا‬3/62

کتابشناسی ملی :

7379454

شابک :

978-600-331-903-5

سال نشر :

1399