کتاب مدرسه ی فیلم pdf

یک بار در یک گردهمایی، خلاصه ای از مباحث کلاسم به نام «هنر تدوین» را ارائه کردم. توضیح دادم چرا فکر می کنم، قطع نظر از این که دانشجو در چه رشته ای تخصص می گیرد، تدوین شروع خوبی برای یک دوره ی آموزشی است. به نظرات کارگردان آمریکایی، ادوارد دمیتریک در کتاب در باره ی تدوین فیلم3 اشاره کردم، که معتقد است برای درک کامل یک فرم هنری، باید با فرآیندی آغاز کرد که مختص آن هنر است. دمیتریک تأکید کرد سینما بسیار وامدار نقاشی، عکاسی، تئاتر و ادبیات است، اما چیزی که مختص سینماست و آن را منحصربه فرد می کند، فرآیند تدوین است که در مرحله ی پس تولید انجام می شود؛ یا به قول پودوفکین4، کارگردان روسی: «تدوین نیروی خلاقه ی واقعیت سینمایی است.»
زمانی در دوران اوج نظام استودیویی در هالیوود، تمام کارگردانان تازه کار موظف به کار تجربی در زمینه ی تدوین بودند. حتی برخی از استودیوها درخواست هشت سال کار در اتاق تدوین می کردند.
سخنرانی من در آن گردهمایی منجر به بحثی در این باره شد که کدام حرفه در فیلم سازی اساسی تر و مهم تر است. من وارد بحث هایی از این دست نمی شوم، و نشدم، چون معتقدم جواب این است: هیچ کدام! اما شاید جواب صحیح این باشد که: همه!
نمی خواهم اشاره ام به مطالعه ی تدوین فیلم منجر به هرگونه سوءتعبیر یا دشمنی شود. منظورم این نبود و نیست که تدوین مهم ترین حرفه در میان تمام حرفه های سینماست؛ مسلماً این طور نیست. من با این نظر متواضعانه و دقیق دمیتریک (که خودش زمانی تدوینگر بود) موافقم: تدوینگر نویسنده ی فیلمنامه نیست؛ بازیگران، عوامل و لوکیشن ها را انتخاب نمی کند، فیلم برداری و کارگردانی هم نمی کند. موادی که تبدیل به یک فیلم خوب می شوند حاصل تلاش و همکاری خیلی کسان دیگرند.
اگر کار تدوینگر در مرحله ی پس تولید باعث می شود از موادی که در مراحل پیش تولید و تولید فراهم شده، فیلمی پدید آید که به لحاظ هنری رضایت بخش است، خب... این همان کاری است که تدوینگر قرار است انجام دهد؛ کار تدوینگر همین است.
تدوین به ما یاد می دهد کار گروهی چه پیچیدگی هایی دارد و به علاوه نشان می دهد تک تک رشته ها دقیقاً چه وظایفی را باید به انجام برسانند. ممکن است بازی بازیگر به بیش از کمی «مدیریت صحنه» نیاز داشته باشد؛ زیرا زوایای دوربین خیلی کم یا احتیاط آمیزند؛ به حد کافی متنوع نیستند؛ یک تغییر لحن به وضوح در فیلمنامه ذکر شده بود اما بازی کردن آن دشوار بود؛ یک لوکیشن به طریقی سد راه بازیگر و صحنه، و لذا محل آن در داستان، شد.
به عبارت دیگر، همان طور که در کتاب صحنه های خود را بنا کنید:سازوکار درونی فیلم های بزرگ5 اشاره کردم: «فیلم سازی یک فرم هنری رو به عقب (backward) است؛ نه از بابت جایگاه آن در تاریخ، بلکه از نظر درس هایی که به هنرمند می دهد. برای درک خلاقیت های لازم از جانب نویسنده ی فیلمنامه، فیلم بردار، بازیگر، تدوینگر، تهیه کننده، کارگردان و خیلی کسان دیگر در فرآیند جمعی فیلم سازی ـ و قدردانی از آن ها ـ بهترین کار تماشای یک اثر کامل شده است.»
اجازه بدهید به نکته ی مهم و روح این مقدمه و کل کتاب بپردازم: همان طور که مشاهده می کنید در «فهرست مطالب کتاب» ذکری از فیمنامه نویسی، فیلم برداری، ضبط و طراحی صدا، ساخت موسیقی، گریم، لباس، طراحی تولید، بازیگری، کارگردانی و تدوین نشده است. چرا؟
در حال حاضر ده ها و بلکه صدها کتاب نفیس درباره ی فیلم سازی وجود دارد. اغلب آن ها صرفاً به یک حرفه ی منفرد می پردازند و مجموعه ی وسیعی از اطلاعات فنی، فلسفی، تاریخی و خلاقه را به خواننده عرضه می کنند. من اصولاً نسبت به نوشتن کتابی که در نهایت به کتاب های بسیار خوب موجود در بازار اضافه شود، مشکوک و ناخشنود بودم. نمی خواستم مدرسه ی فیلم غلاف بزرگی باشد که تقلیدی از کتاب های موجود درباره ی موضوع را در خود جای دهد.
گفت وگوهای من [با استادان دانشگاه] خوشبختانه منجر به دور ریختن فهرستی شد که معمولاً در کتاب های سینمایی یافت می شود.
کلیت مصاحبه ها و تجربه ی شخصی، مرا به روشی جدید، و به زعم خودم وسیع تر، در آموزش سینما رسانده است. این روش مبتنی بر همکاری در داستان گویی است و آن چه را باید فراگرفت در سه بخش ارائه می دهد:داستان، مکان و شخصیت؛ که هرکدام حاوی مضامین متعددی است.
پنجاه فیلم را که طی هفتاد سال در سراسر جهان ساخته شده اند، انتخاب کردم. فیلم ها را هم به ترتیب حروف الفبا و هم بر اساس مضامین مربوط به آن ها فهرست کرده ام. با این روش، انتخاب یک فیلم و یافتن تمام مدخل های مربوط به آن ها آسان تر خواهد شد.
ادعا نمی کنم فیلم هایی که انتخاب کرده ام همگی شاهکارهای عالم سینما هستند، اما نمونه های خوبی برای نمایش همکاری در نقل یک داستان، تعهد به کمال و یک تاریخ سینمای کامل از نظر زمان و ژانر به حساب می آیند.
فیلم ها را بر اساس ژانر تقسیم بندی نکرده ام. صرف نظر از ماجرایی، کمدی، درام، ترسناک یا وسترن بودن فیلم ها، آن ها را بر اساس مضامین مختلف دسته بندی کرده ام، زیرا قطع نظر از ژانر، تمام فیلم ها لاجرم باید از ترفندهای شبیه به هم در هنر داستان گویی استفاده کنند. به احتمال زیاد به این نتیجه خواهید رسید که آن ها از ترفندهای مشابه، اما در قالبی متناسب با فضای فیلم، استفاده می کنند.
تلاش کرده ام تصویر و صدای صحنه ها و سکانس ها را به طریقی تشریح کنم که خود متن به تنهایی مضامین را قابل درک سازد، اما درک کامل متن مستلزم تماشای فیلم هاست. بنابراین از شما می خواهم فیلم ها را ببینید!
می دانم که به ارزش کار خارق العاده ی هنرمندان متعددی که دست به دست هم دادند و این پنجاه فیلم را ساختند، پی خواهید برد. اعتقاد من این است که این کتاب می تواند برای مطالعات سینمایی و کار حرفه ای شما جذاب باشد.
آرزو می کنم خواندن کتاب و تماشای فیلم ها، برای شما راضی کننده و سودمند باشد!